Afl 47 Partijtje voetbal met de kok

Langzaam maar zeker kreeg het leven in 1972 weer helderheid voor Ton en Theo.
Ze hadden werk, een vast inkomen, een huis en kregen nieuwe vrienden en collega’s.
Tijd om stil te zitten was er niet want voor beiden was het een druk leven. Ton moest zeven dagen per week stand by zijn voor de verzorgsters. Dit was te combineren met haar eigen huishouding maar het betekende dat ze heel vaak heen en weer vloog tussen de Blauwe-Kamer-huizen en haar eigen huis. Ook ’s avonds. Theo werkte full time en studeerde 1 dag en 1 avond per week. Daarnaast had hij de huiswerkopdrachten van zijn opleiding.

Een voordeel was dat zijn werk zoveel structuur had. Dat gaf hem rust. Hij was een graag geziene collega en zo kon het gebeuren dat de totaal onsportieve Theo soms in de lunchpauze een balletje trapte met Herman, de kok van de Blauwe Kamer.
En voortaan ging hij op de fiets naar zijn werk.
Na een jaar kon het gezin verhuizen naar het hoekhuis van de vier “sociowoningen”.

De Blauwe Kamer huizen aan de Mathenessestraat, rechts op de hoek
(niet zichtbaar op de foto) het huis van Ton en Theo

Hierdoor zat Ton heel dicht bij haar werk, dat scheelde veel wandelingen per dag.
De dochters mochten van haar de badkamers en wc’s van “De Blauwe” schoonmaken, een kleine taakverlichting voor haar en de dochters verdienden zo wat bij.
Marieke verhuisde niet mee naar het nieuwe huis, die vond een studentenkamer aan de Korvelseweg in Tilburg. Slechts 5 huizen verwijderd van het oude huis.
Zo trok het gezin in de nieuwe woning met nog drie inwonende kinderen. Monique, Liesbeth en Ted.

Theo’s studie zorgde er intussen voor dat hij meer kijk kreeg op de “zwakzinnigenzorg” en hij hield nauwkeurig zijn nieuwe ontdekkingen bij in een schrift en sprak erover met collega’s. Hij haalde zijn EHBO-diploma en probeerde zich het brailleschrift eigen te maken. Hij verbaasde zich erover hoe snel zijn pupillen konden braille-lezen.
Op zijn eigen afdeling arbeidstherapie kreeg hij de boel goed op orde. Alles kreeg een eigen plaats in het “schoolklasje van meneer Theo” en het aantal pupillen groeide naar rond de twintig. Zelf vond hij schoolklasje een denigrerende benaming want hij wilde geen verlengstuk van de school zijn.